Περίληψη/Synopsis:

Ο Nick Cave, σήμερα σούπερ σταρ της σύγχρονης ροκ σκηνής και πασίγνωστη περσόνα, ανέκαθεν δυσανασχετούσε σε φωτογραφίσεις και μαγνητοσκοπήσεις. Καθόλου συμπτωματικά, πέρα από κάποιες συνεντεύξεις σε τηλεοράσεις, απαραίτητες για την προώθηση κυκλοφοριών και κοντσέρτων, η φιλμογραφία του όσον αφορά ολοκληρωμένα ντοκιμαντέρ αποτελείται από μια και μόνη ταινία. The road to God knows where, πτυχιακή εργασία του Γερμανού κινηματογραφιστή Ούλι Μ Σίπελ για την Ακαδημία Κινηματογράφου του Βερολίνου. Το σχέδιο του Σίπελ βασίστηκε στην καταγραφή της ρουτίνας πίσω από το εναλλακτικό glamour, των 23 ωρών της ημέρας κατά τις οποίες η μπάντα δεν έπαιζε, το ημερήσιο πρόγραμμα ενός περιοδεύοντα περφόρμερ. Ο Σίπελ αποφεύγει να γυρίσει ένα «φιλμ κοντσέρτου» αφήνοντάς μας τα απολύτως απαραίτητα ψήγματα των ζωντανών εμφανίσεων (μεταξύ των οποίων και μια unplugged μοναδική εκτέλεση του «Mercy Seat»), σαν να θέλει να δώσει στον απληροφόρητο θεατή μια ιδέα για τη δουλειά των Bad Seeds. Η προσωπική του φιλία με τον Cave και τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ του επιτρέπει να διεισδύσει, με ένα διμελές συνεργείο, σε κάθε πιθανή στιγμή των ημερών και νυχτών του γκρουπ, χωρίς η παρουσία του να επηρεάσει τη δράση. Αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης, η σταδιακή απομυθοποίηση του celebrity lifestyle, αυτού που συντηρούν άλλα μέσα (και άλλοι σταρ). Η μαραθώνια βορειοαμερικάνικη τουρνέ των Bad Seeds, στην πιο δημιουργική φάση της καριέρας τους, ένα ατέλειωτο ταξίδι σε διαφορετικά αμερικάνικα τοπία, μια αδιάκoπη σειρά συναντήσεων με φτηνιάρηδες προμότερς, μανιακούς βερμπαλιστές φαν, κάποιους φίλους (η Lydia Lunch, η Anita Lane κ.ά.)., μάνατζερ, δισκογραφικές κλπ., προσφέρει φευγαλέες όσο και αποκαλυπτικές στιγμές και λεπτομέρειες της ζωής μιας μπάντας που σημάδεψε όσο καμιά άλλη τη σύγχρονη εναλλακτική σκηνή. Το σινεμά βεριτέ του Σίπελ, η σκληρή, ακατέργαστη ασπρόμαυρη φωτογραφία, η ασχολίαστη καταγραφή της καθημερινότητας της ροκ μπάντας, συνθέτουν ένα ξεχωριστό rockumentary στα χνάρια του Cocksucker Blues του Ρόμπερτ Φρανκ και του Don’t Look Back του Πένενμπέηκερ, μελαγχολικό κι αληθινό, όσο και η μουσική των σκοτεινών τροβαδούρων του.

«Σπάνιες είναι οι φορές που η ροκ καθημερινότητα on the road έχει κινηματογραφηθεί με τέτοια πιστότητα. Ο «Δρόμος…» είναι κλασικό σινεμά βεριτέ , μια τρυφερή, αποστασιοποιημένη διαθήκη για τον παραλογισμό της ροκ τελετουργίας.»

Melody Maker

«Ένα πορτρέτο του Νικ Κέιβ και της μπάντας του σε θεσπέσιο ασπρόμαυρο με μια αίσθηση road movie. Ο κινηματογραφιστής Ούλι Μ Σίπελ είναι φίλος εδώ και χρόνια με τα μέλη της μπάντας. Πιθανόν μόνο ένας φίλος θα μπορούσε να επιδείξει μια τόσο ευαίσθητη και φίνα προσέγγιση. Ο «Δρόμος..» είναι ένα από τα λιγοστά μουσικά φιλμ το οποίο, όπως και το «Ένα συν Ένα» του Γκοντάρ, δεν θα απασχολήσει μόνο τους φαν, αλλά και κάθε σινεφίλ.»

Journal Frankfurt

«Τι είναι η ζωή; Ένας δρόμος, ένα ταξίδι, εργασία, πραγματικότητα, μύθος. Πώς είναι η ζωή και η πραγματικότητα σε μια ταινία; Αφορά καθημερινά πράγματα. Τίποτα δεν υπερτονίζεται, κάθε δράση αποτελεί μέρος του όλου, ίδιας σημασίας με τις «άδειες» στιγμές. Ένα στοιχείο της ατμόσφαιρας. Αυτό κάνει τον «Δρόμο…» μια ταινία που φαίνεται τόσο οικεία».

Der Tagesspiegel

«Αυτό το χαμηλόφωνο, μελαγχολικό φιλμ, μέσα από τις ποιητικές εικόνες του, αποκαλύπτει περισσότερα για την προσωπικότητα του Νικ Κέιβ κι από την μεγαλύτερη συνέντευξη».

taz

«Το φιλμ καταγράφει πανέμορφες ποιητικές στιγμές. Ένα περίτεχνο πορτρέτο μιας εύθραυστης προσωπικότητας και μιας ανερχόμενης μπάντας».

Film-Echo/Filmwoche

«Το απόλυτο φιλμ για την δόξα και την μονοτονία της μουσικής βιομηχανίας».

Mew Musical Express