Το χαμίνι / The kid

Περίληψη/Synopsis:

Το χαμίνι είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, την οποία γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί. «Μια κωμωδία με ένα χαμόγελο και πιθανά ένα δάκρυ», είναι τα πρώτα λόγια που διαβάζει ο θεατής. Η αλήθεια είναι ότι η ταινία περιλαμβάνει περισσότερα δραματικά παρά κωμικά στοιχεία. Την περίοδο που ο Τσάπλιν έκανε οντισιόν για να βρει «το χαμίνι», είχε μόλις χάσει το νεογέννητο παιδί του. Τελικά, τον μικρό Τζάκι Κούγκαν (Jackie Coogan) τον ανακάλυψε σε ένα μιούζικ χώλ, όπου εμφανίζονταν ένας γνωστός του χορευτής. Μόλις ο χορευτής τελείωσε, του σύστησε τον μικρό του γιό. Ο μεγάλος ηθοποιός εντυπωσιάστηκε με το απαράμιλλο ταλέντο του μικρού και τον πήρε στην ταινία. Επίσης «το χαμίνι» είναι εμφανώς επηρεασμένο από τα δύσκολα παιδικά χρόνια του ηθοποιού. Το δωμάτιο στο οποίο μένει ο αλητάκος με το παιδάκι μοιάζει με εκείνο που έμενε με τη μητέρα του.

«Το χαμίνι» γυρίστηκε το 1921 και είναι εξολοκλήρου δημιούργημα του μεγάλου Τσάρλι Τσάπλιν. Αποτελεί επίσης το πρώτο του αριστούργημα. Η ταινία διατηρεί τα στοιχεία της σλάπστικ κωμωδίας, έχει όμως και πολλά στοιχεία από την προσωπική ζωή του Τσάπλιν. Ο χαμός του παιδιού του, το διαζύγιο του και τα φτωχικά του χρόνια παρουσιάζονται στο φίλμ. Ο μεγάλος κωμικός, ο πρώτος αναγνωρίσιμος της εποχής του, δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του, δούλευε πολύ. Επέζησε στο πέρασμα από τον βωβό στον ομιλούντα και συνέχιζε να χαρίζει άπλετο γέλιο. Στις περισσότερες ταινίες του εμφανίζεται ως ένας ευγενής αλήτης, «ο Σαρλό», όπως επονομάστηκε στην Ελλάδα. Τον χαρακτήρα αυτόν τον διαμόρφωσε το 1914 στην ταινία «για να κερδίσει το ψωμί του». Κατηγορήθηκε ως κουμουνιστής από τους μακαρθιστές και αυτοεξορίστηκε στην Ελβετία το 1952. Επέστρεψε στην Αμερική μόνο το 1972 για να παραλάβει το Όσκαρ που του απονεμήθηκε για την συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο.

Βρίσκοντας το χαμίνι…

Μια νεαρή γυναίκα έχει φέρει στον κόσμο ένα μωρό εκτός γάμου. Αισθάνεται αβοήθητη και σε μια στιγμή αδυναμίας αφήνει το μωρό της σε μια λιμουζίνα μαζί με ένα γράμμα. Το ίδιο αυτοκίνητο όμως έχουν βάλει στο μάτι και δυο κακοποιοί. Κλέβουν το αμάξι και όταν καταλαβαίνουν ότι ένα μωρό βρίσκεται μέσα το αφήνουν στα σκουπίδια. Εκεί θα το βρει ένας «αλητάκος» και θα το δώσει αφελώς σε μια γυναίκα με μωρό που βρίσκεται εκεί δίπλα. Το παιδί όμως δεν είναι δικό της και εκείνος μη ξέροντας τι να κάνει το αφήνει πάλι πίσω. Στο φόβο όμως του αστυνομικού που περιπολεί εκεί, το ξαναπαίρνει . Με το μωρό αγκαλιά ψάχνει να βρει τη μητέρα του. Όταν καταλαβαίνει πως δεν είναι κανενός, αποφασίζει να το κρατήσει. Την ίδια στιγμή, η άτυχη μητέρα μετανιώνει και ψάχνει το μωρό της. Είναι όμως πλέον αργά.

Πέντε χρόνια μετά…

Τα χρόνια περνούν , ο αλητάκος και το χαμίνι έχουν δεθεί. Μαζί έχουν στήσει και μια δουλειά. Το χαμίνι προηγείται και με πέτρες σπάει τα παράθυρα των σπιτιών. Ύστερα εμφανίζεται ο αλητάκος με τζάμια προς αντικατάσταση. Παράλληλα, η μητέρα έχει γίνει διάσημη ηθοποιός και τραγουδίστρια , δεν έχει ξεπεράσει όμως την εγκατάλειψη του παιδιού της. Αποφασίζει να το βρει, ενώ κάνει αγαθοεργίες στις φτωχές γειτονίες της πόλης. Εκεί συναντά και τον γιό της, χωρίς όμως να το γνωρίζει. Μια μέρα το παιδί αρρωσταίνει , ο γιατρός που θα το εξετάσει διαπιστώνει πως δεν μεγαλώνει σωστά . Δεν αργούν να έρθουν να το πάρουν για το ίδρυμα και ενώ εκείνο κλαίει, ο Τσάπλιν θα το κλέψει. Καταλήγουν σε ένα άσυλο πτωχών. Το ευτυχές τέλος όμως δεν αργεί, η μητέρα θα ξανασμίξει με το παιδί της μετά από παιχνίδι της τύχης. Ο συμπαθής αλητάκος μετά από ένα παράξενο όνειρο, θα βρεθεί και αυτός μαζί τους.

Οι δοκιμασίες της ταινίας…

«Το χαμίνι» δοκίμασε πολύ τις αντοχές του μεγάλου πρωταγωνιστή εξαιτίας της προσωπικής του ζωής. Οι σχέσεις του με την τότε σύζυγο του πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, ώσπου στο τέλος χώρισαν. Εξαιτίας του χωρισμού του μάλιστα, μόλις τελείωσε το φίλμ, ο Τσάπλιν έφυγε από την Καλιφόρνια. Φοβήθηκε πως η πρώην σύζυγος του θα το περιλάμβανε στους όρους του διαζυγίου και θα το έχανε. Επιπλέον, η απώλεια του παιδιού του τον στοίχειωνε καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Τέλος, η εταιρεία παραγωγής δεν του έδωσε τα χρήματα που περίμενε να λάβει για την ταινία. Παρόλα αυτά, η ταινία άρεσε σε κοινό και κριτικούς. Άλλωστε ο Τσάπλιν πάντα ήξερε τι ήθελε να βλέπει το κοινό. Δημιουργούσε ταινίες οι οποίες ήταν κωμικές, πάντα όμως υπήρχε και μια σκοτεινή πλευρά, η πλευρά που κρύβει η ζωή. Το κοινό τον αγαπούσε και τον ξεχώριζε, οι αίθουσες που παίζονταν οι ταινίες του ήταν πάντα γεμάτες.