Η ιστορία των Ελληνικών Όσκαρ

Η ιστορία των Ελληνικών Όσκαρ

Το Όσκαρ είναι το πιο λαμπερό βραβείο στον κόσμο του Κινηματογράφου. Το πολυπόθητο αγαλματάκι, που εκπέμπει γοητεία, λάμψη και δόξα, ποθούν διακαώς να το αποκτήσουν όλοι! Είναι το μεγάλο όνειρο, που κάποιοι Έλληνες της 7^ης Τέχνης κατάφεραν να πραγματοποιήσουν, αποδεικνύοντας ότι τα παραμύθια δεν είναι μόνο για την Οθόνη του Σινεμά. Ας θυμηθούμε τις πιο σημαντικές ελληνικές συμμετοχές που πλησίασαν ή ανέβηκαν στη Σκηνή την Βραδιά των Όσκαρ.

Η μεγάλη ηθοποιός Κατίνα Παξινού είναι η πρώτη Ελληνίδα, που είχε κερδίσει το Όσκαρ ηθοποιίας Β’ γυναικείου ρόλου. Απομονωμένη στο εξωτερικό την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, το 1943 βρέθηκε στο Χόλυγουντ όπου ερμήνευσε τη θρυλική Πιλάρ στην ταινία «Για ποιον κτυπά η καμπάνα». Η απονομήέγινε στις 2 Μαρτίου του 1944 και η σπουδαία Ελληνίδα αφιέρωσε το αγαλματάκι της στους δοκιμαζόμενους από τη γερμανική Κατοχή Έλληνες συναδέλφους της.

Το «Ποτέ την Κυριακή» βρέθηκε υποψήφιο στην απονομή του 1961, στις κατηγορίες Α’ γυναικείου ρόλου για την Μελίνα Μερκούρη, που το έχασε όμως από την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, σκηνοθεσίας και σεναρίου για τον Ζυλ Ντασέν. Στην κατηγορία ενδυματολογίας για την Ντένη Βαχλιώτη. Το μοναδικό Όσκαρ που κερδίζει η ταινία είναι τραγουδιού, για τον Μάνο Χατζιδάκι. Tα ξακουστά «Παιδιά του Πειραιά» έγιναν στο εξωτερικό ένα είδος «εθνικού μας ύμνου».

Την επόμενη χρονιά, η «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη με την Ειρήνη Παππά στον ομώνυμο ρόλο, έφτασε στην τελική πεντάδα στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας.

Την ίδιαχρονιά η «Φαίδρα» της Μελίνας και του Ντασέν θα βρεθείυποψήφια για τα κοστούμια της. Το όνομα της Ντένης Βαχλιώτη θα ακουστεί και πάλι στο πόντιουμ των βραβείων, από την Εύα Μαρί Σεντ.

Το 1964, «Τα κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη θα διεκδικήσουν και θα πετύχουν να βρεθούν στην τελική πεντάδα στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας. Στην απονομή θα βρεθούν οι παραγωγοί Δαμασκηνός- Μιχαηλίδης, αλλά το Όσκαρ θα κερδίσει το «Οκτώμισι» του Φελίνι.

Το 1965, ο «Zορμπάς» του Κακογιάννη θα βρεθεί στην κορυφή των βραβείων και θα χαλάσει ο κόσμος. Η ταινία θα προταθεί για επτά Όσκαρ. Ο Μιχάλης Κακογιάννης θα είναι υποψήφιος για βραβείο σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου και καλύτερης ταινίας ως παραγωγός, αλλά δεν θα τα κερδίσει. Ο Άντονι Κουίν για το βραβείο Α’ αντρικού ρόλου. Η ταινία θα κερδίσει 3 Όσκαρ. Η Λίλα Κέντροβα για το Β΄ γυναικείο ρόλο, ο Βασίλης Φωτόπουλος για τη σκηνογραφία και ο Γουόλτερ Λάσαλι για τη διεύθυνση φωτογραφίας.

Τον επόμενο χρόνο ο Βασίλης Γεωργιάδης ήταν πάλι υποψήφιος για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας με την ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο».

Το 1970, το «Ζ» του Κώστα Γαβρά κερδίζει το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Το φιλμ θα έχει τέτοια αποδοχή που θα προταθεί και για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας.

Το 1975, στην σκηνή των Όσκαρ θα βρεθεί μια ακόμα Ελληνίδα, η Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ, που θα κερδίσει το Όσκαρ κοστουμιών για την ταινία «Ο υπέροχος Γκάσμπι».

Το 1978, ο Μιχάλης Κακογιάννης επιστρέφει πάλι υποψήφιος στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας με την ιστορική «Ιφιγένεια».

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου θα κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματάκι το 1982, για την μουσική του σύνθεση στην ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς».

Το 1983, ο Κώστας Γαβράς θα πάρει το Όσκαρ Σεναρίου αυτή την φορά, για τον «Αγνοούμενο», με τον Τζακ Λέμον.

Το 1988, η Ολυμπία Δουκάκη θα κερδίσει το Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου για την ταινία «Κάτω από την λάμψη του φεγγαριού».

Το 2011, ο Γιώργος Λάνθιμος με τον «Κυνόδοντα» κατάφερε να ακουστεί η Ελλάδα, για άλλη μια φορά, στην Σκηνή των Όσκαρ. Η ταινία του θα μπει στην τελική πεντάδα στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας.

Φέτος, την ιδιαίτερη αυτή χρονιά, έχουμε πάλι υποψηφιότητες με άρωμα Ελλάδας. Ο διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ διεκδικεί το βραβείο για τη διεύθυνση φωτογραφίας της «Δίκης των 7 του Σικάγου» και ο μοντέρ Γιώργος Λαμπρινός είναι υποψήφιος για το μοντάζ της ταινίας «Ο Πατέρας».