Ο Πόλεμος των κουμπιών / La guerre des boutons 1962

Ο Πόλεμος των κουμπιών / La guerre des boutons 1962

Στις κλασικές ταινίες του Γαλλικού Κινηματογράφου περιλαμβάνεται και ο Πόλεμος των κουμπιών σε σκηνοθεσία του Ιβ Ρομπέρ / Yves Robert. Η ταινία γυρίστηκε το 1962 και οι πρωταγωνιστές ήταν μικρά παιδιά.

Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Λουί Περγκό, γυρίστηκε το 1962 μία πανέξυπνη παιδική ταινία, που μεταφέρει με χιούμορ, ευαισθησία και αυθορμητισμό στην οθόνη τον κόσμο των παιδιών και μιλάει σε δεύτερο επίπεδο για τον μιμητισμό και την διαπαιδαγώγηση της οικογένειας.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην ύπαιθρο της Γαλλίας, δύο ομάδες αγοριών από τα αγροτικά χωριά Longeverne και Velran βρίσκονται σε συνεχή πόλεμο μεταξύ τους. Ο πόλεμος τους είναι μια παράδοση που περνά στις γενιές, από πατέρα σε γιο, χωρίς να υπάρχει κίνητρο, αλλά μόνο αντιπαλότητα μεταξύ των αγροτών. Τα αγόρια συχνά πολεμούν με τα ξύλινα σπαθιά τους, πετούν σάπια φρούτα ή χτίζουν παγίδες στο δάσος περιμένοντας να αφαιρέσουν τα κουμπιά από τα ρούχα των αντιπάλων. Το μεγάλο τρόπαιο τους είναι τα κουμπιά. Οι νικητές παίρνουν τα κουμπιά, τις ζώνες και τα παπούτσια των χαμένων.

Ο μικρός πρωταγωνιστής Λεμπράκ, αρχηγός του στρατού της Λογκβέρν, τρώει ξύλο από τον πατέρα του όταν χάνει τα κουμπιά του, μέχρι που σκαρφίζεται να πολεμήσει, μαζί με την ομάδα του, χωρίς ρούχα στερώντας από τους αντιπάλους το δικαίωμα να πάρουν λάφυρα.

Τα παιδιά των δύο χωριών στη Γαλλία μάχονται διαρκώς. Αλλά στο τέλος ο αγώνας θα φέρει αυτά τα παιδιά σε αιώνια φιλία.

Ο πόλεμος των κουμπιών είναι μια από αυτές τις ταινίες που ζεσταίνουν την καρδιά. Καταφέρνει την καλλιτεχνική περιγραφή της ανθρώπινης φύσης στα αρχικά της στάδια, στα παιδικά χρόνια. Περνάει τις αγωνίες, τους φόβους της παιδικής ηλικίας, μέσα από σκηνές γέλιου και συγκίνησης.

Αυτή η ταινία είναι αληθινή τέχνη με την παλιά φιλοσοφική έννοια του όρου, παράγει συναίσθημα, αληθινό συναίσθημα, απεικονίζει την ομορφιά και εμπλέκει τους θεατές της στην κάθαρση.

Η ταινία γυρίστηκε ξανά το 2011, αλλά η φρεσκάδα της πρώτης μεταφοράς παραμένει κλασική.